اشعار

از روزهـای قـافـله دلـگـیـر می شوی            هر روز چند مرتبه تو پیر می شوی؟

در شام شُوم زخم زبان ها چه می كشی؟            كز روشنای عمر خودت سیر می شوی

ای مظهر نجابت و اخلاص و سادگی            ای اسـوۀ یـگـانـگـی و ایـسـتـادگـی

عرش خـدا ندیـده به پای تواضعت            این گونه سـاده با نسب شـاه زادگی

در جـسـم جهـان فـیض بهارانم من            عالم چون زمین تـشنه، بـارانـم من

در زهـد دلـیـل پـارســایـان جـهـان            در عـشـق امـام جـان نـثـارانـم مـن

این ماه کیست هـمـسـفـر کـاروان شده            دنـبــال آفــتـاب قــیــامـت روان شــده

یک لحظه ایستاده که سرها روند پیش            یک دم نـشستـه منتظـر کـودکـان شده

بسته است همۀ پنجره ها رو به نگاهم            چندی ست که گم گـشتۀ در نیمۀ راهم

حس می کنم آئینۀ من تیره و تار است            بر روی مفاتیح دلم گرد و غـبار است

ای جـلـوۀ آیــات خــدا حـضـرت سـجـاد           وی قــافـلـه ســالار سخـن خـانـه ات آباد

شمشیر دعـای تو بریـده ست سر شـرک            تا بوده چـنـان بوده و تا هست چـنین باد

نــور تـابـد به فـلـک از در کـاشـانۀ ما            گنج عشق است نهان در دل ویرانۀ ما

ما دل خویش نبستیم بر این عالم خاک            عـالـم قـدس بود مـنـزل و کــاشـانـۀ ما

سلام عـطـر خــوش دلـپـذیــر سـجـاده           ســلام دلـبـر سـجــده، امـیــر سـجــاده

سـلام سـفـرۀ پُـر نعـمـت دعـا خـوانـی           سـلام سفـرۀ مـهـمـان پــذیــر ســجـاده

آرزوی کوه ها یک سجـدۀ طولانی اش           آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی اش

دستهایش شاخۀ طوباست مشغول دعاست            ماه و خورشید و فلک در سایۀ نورانی اش

در دل تاریك شب ها، باز می پیچد دعایت          می تـراود ذكر حـق، از سینـۀ درد آشنایت

هیچ نوری نیست، نوری نیست؛ اما تا می آیی            ناگهان خورشید، سر برمیكشد ازجای پایت

کیـستم من؟ پـیـشـوای چـارم اهـل‌یـقـیـنم           سـیّـد سـجّـاد، بـاب الله، زیـن‌الـعـابـدیـنم

قطب عرفان، روح ایمان، جان قرآن، رکن دینم              هل اتی وکوثر و فرقان و نور و یا و سینم

من آمـدم کـلـماتـت به من زبـان بدهـند            زبـان سـادۀ رفـتـن به آسـمـان بـدهـنـد

من آمـدم کــلمـاتـت مــرا فـرو ریـزنـد            و مثـل زلـزله روح  مرا تـکـان بدهند

سـلام! ای سـلام خـدا بـر سـلامـت!            درود! ای کـلام الــهــی، کــلامـت!

تو هم سجـده؛ هم سیـد السـاجـدیـنی            که قلب حسیـن است بیـت‌الحـرامت